Όταν νιώθω στρεσαρισμένη ή άβολα ή απλά επειδή το νιώθω εκείνη τη στιγμή, γράφω ή και μιλάω στα αγγλικά.. κατάλοιπα του αμερικάνικου σχολείου..

Δεν μου αρέσουν οι εισαγωγές.. δεν ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι.. Βοηθάει βέβαια πολύ, μπορείς να αναπτύξεις άπειρη αμπελοφιλοσοφία και σάλτσες αλλά με κουράζει..

Δεν θα συστηθώ παραπάνω, μπορεί να με μάθει κανείς μέσα από τις λέξεις!

Αν όλα πάνε καλά, αυτό το μπλογκ θα καταστραφεί σε 40 μέρες.. Τόσες θέλω για να μπω σε μια σειρά, σε μια τάξη!

Πάντα είχα την ιδέα για τον εαυτό μου πως ό,τι χρειάζομαι, μπορώ να το κάνω μόνη μου. Νομίζω ξεκίνησε μέσα μου κάποια στιγμή γύρω στα 5-6 που ο αδερφός μου ήθελε να παίξει ένα επιτραπέζιο κ εγώ ήθελα να παίξω με τις κούκλες μου, αλλά επέμενε και με μια παρέμβαση της μαμάς μου της μορφής "Μα γιατί δεν παίζεις κ εσύ το παιχνίδι που θέλει ο αδερφός σου?",- ενδόμυχα πίστευα πως απλά ήθελε να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε-, αναγκάστηκα να αφήσω τις κούκλες μου για να παίξω το επιτραπέζιο που προϋπέθετε 2 παίκτες.. Και κάπως έτσι αποφάσισα πως αν θέλω να παίξω παιχνίδι με 2 παίκτες πρέπει να έχω και συμπαίκτη, αλλιώς καλύτερα να διάλεγα κάτι που μπορώ να κάνω μόνη μου. Να είμαι ανεξάρτητη κάπως.

Και αυτό επεκτάθηκε σε αρκετούς τομείς της ζωής μου μέχρι τώρα, ασυνείδητα. Δεν θέλω να εξαρτώμαι από κανέναν, είτε αυτό είναι για να αλλάξω μια λάμπα που κάηκε, είτε για να πάω κάπου -δεν οδηγώ , αλλά δεν μου αρέσει να φορτώνομαι σε κανέναν για να μου κάνει τον σοφέρ..

Δεν ανήκω σε στερεότυπα και δεν βρίσκω τον εαυτό μου σε κάποιο από αυτά. Δεν είχα την σούπερ σχέση κόρης - μπαμπά, ούτε και τώρα την έχω. Με τον αδερφό μου παίζαμε καθημερινά ξύλο, αρχίσαμε να βγαίνουμε μαζί κατά τα 16-17 που του άρεσε μια φίλη μου. Η μαμά μου δεν ήταν η καλύτερη φίλη μου, έφτασα στα 19 μου για να αρχίσω να μιλάω μαζί της για πιο προσωπικά θέματα.

Τα ετεροθαλή αδέρφια μου δεν ήταν "αδέρφια" αλλά κάτι σαν μακρινοί συγγενείς που μένουν στο εξωτερικό.

Δεν πίστευα σε σούπερ ήρωες, ο μόνος σούπερ ήρωας που ήξερα ήταν ο Άγιος Βασίλης, ένας γενναιόδωρος γλυκός παππούλης με απεριόριστη αγάπη για όλα τα παιδάκια. Αυτό.

Και μετά ήταν ο εαυτός μου. Ήμουνα ο σούπερ ήρωάς μου, ήξερα μέσα μου πως δεν μπορεί τίποτα να πάει στραβά με εμένα, σαν να ήξερα κάποιο μαγικό μυστικό. Όταν αρρώσταινα ήξερα πως θα γίνω αμέσως καλά, όταν τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου έβγαζαν ακμή, μέσα μου πίστευα πως το δικό μου καθαρό πρόσωπο δεν θα βγάλει ούτε ένα σπυράκι. Όταν έσπασα το πόδι μου, ήξερα μέσα μου πως δεν χρειάζεται ένα μήνα γύψο για να θρέψει κ πως όταν τον βγάλω, θα είμαι έτοιμη για τρέξιμο. Όταν έχανα κάποιο μάθημα, ήξερα πως θα το αναπληρώσω χωρίς πολύ κόπο. Όταν έπαιζα κιθάρα δεν κοιτούσα την παρτιτούρα γιατί ήξερα ποιά είναι η επόμενη νότα -μουσικό αυτί γάρ-. Λεπτομέρειες που ίσως σου ακούγονται χαζές αλλά για εμένα λειτουργούσαν. Είχα πίστη στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω ό,τι θελήσω, πως δεν υπάρχουν εμπόδια που δεν μπορώ να ξεπεράσω, πως ο μόνος άνθρωπος που με ξέρει και μπορεί να με βοηθήσει σε κάτι που θα χρειαστώ, είμαι εγώ.

Πίστεψα πως δεν υπάρχει δεν μπορώ.